Genieten van een middagje bewolking en buien bij een boerderij met gastenverblijf in de savanne.Een welkome aanblik en reden voor een feestje.
De Oranjerivier, die bijna leeg is, is een van de langste in zuidelijk Afrika.Het vormt de grens tussen Zuid-Afrika en Namibië.
Genieten van een middagje bewolking en buien bij een boerderij met gastenverblijf in de savanne.Een welkome aanblik en reden voor een feestje.
De Oranjerivier, die bijna leeg is, is een van de langste in zuidelijk Afrika.Het vormt de grens tussen Zuid-Afrika en Namibië.
De 10 uur durende vlucht over de grote blauwe uitgestrektheid van de Zuid-Atlantische Oceaan maakte uiteindelijk plaats voor land.Ik staarde uit mijn stoel aan de linkerkant van het raam, vanaf 35.000 voet, niets anders dan een dorre Zuid-Afrikaanse woestijn, zo ver mijn ogen reikten.
Aangekomen met de taxi in het centrum van Kaapstad, alleen een kleine plunjezak op sleeptouw.Een groot contrast met Latijns-Amerika: bijna net zoveel herenhuizen - en Ferrari's, Maserati's, Bentleys - als Beverly Hills.Maar tegelijkertijd kwamen agressieve straathobbyisten op me af als zombies, velen in lompen, hier vanuit de armoede van een van de nabijgelegen townships.
Dit is een nieuwe en door en door verbijsterende wereld.De motorfiets staat nu veilig weggestopt in een langdurige garage in Uruguay.Ik ben hier om door Afrika te fietsen.
Eentje kwam in een grote kartonnen doos, helemaal uit Boise.Frank Leone en het team van George's Cycles steken duidelijk de koppen bij elkaar.Brainstormden over al hun collectieve fietservaring, elke realistische situatie op de weg, en assembleerden deze machine.Alles perfect afgesteld, plus wat compact gereedschap en veel essentiële reserveonderdelen, zoals spaken, een kettingschakel, een band, een schakelkabel, tandwielen en nog veel meer.Elke gevoelige wijzerplaat, getest en ingesteld.
De laatste nacht in Kaapstad, in een Ierse pub, trok mijn aandacht toen ze voorbijliep.Ze liep naar binnen en ging naast me aan de bar zitten.Ik bood haar een drankje aan en ze accepteerde het.Toen zei ze dat we naar een tafel moesten gaan en dat deden we.We hadden een aangenaam gesprek;haar naam is Khanyisa, ze spreekt Afrikaans, wat vergelijkbaar is met het Nederlands, maar nog dichter bij de Vlamingen van Noord-België.Bovendien had een derde moedertaal, die ik me niet kan herinneren, veel 'klik'-geluiden, ik heb zelfs wat vloekwoorden geleerd, maar die ben ik ook vergeten.
Na ongeveer een uur bood ze enkele van de diensten van het 'oudste beroep' aan.Ik was niet geïnteresseerd, maar ik wilde haar ook niet kwijtraken, dus bood ik haar een paar Zuid-Afrikaanse Rand (officiële munteenheid van Zuid-Afrika) aan om gewoon te blijven en te blijven praten, en ze stemde toe.
Dit was mijn kans om vragen te stellen, alles wat ik wilde weten.Het leven is aan die kant anders.Moeilijk, om het zacht uit te drukken.Onder mijn meer onschuldige vragen vroeg ik of ze liever een onaantrekkelijke blanke vrouw zou zijn of de mooie zwarte vrouw die ze is, hier in dit land met de trieste geschiedenis van Apartheid.Het antwoord kwam haar gemakkelijk af.Het is volkomen duidelijk dat ongelijkheid in aantrekkelijkheid zelfs nog erger kan zijn dan eeuwen van koloniaal misbruik, met zijn toenemende economische ongelijkheden.
Ze was opvallend eerlijk en respect waard.Ook Steely, schijnbaar nergens bang voor, behalve dat ze niet het geld heeft om het schoolgeld van haar zoon te betalen.Dat er juist iets is om over na te denken.
Veel mensen hier, waaronder Khanyisa, zijn oprecht geïnteresseerd in mijn reizen.Elke Zuid-Afrikaan is zonder uitzondering gul met zijn tijd.Dit komt bovenop alle bodemloze vrijgevigheid van Latijns-Amerika.Ik bespeur vaak een menselijke eigenschap, zo universeel als een eenvoudig 'zwaai hallo', een ingebed respect voor 'de reiziger' dat religie, nationaliteit, ras en cultuur lijkt te overstijgen.
Zonder plichtplegingen begon ik laat in de ochtend van vrijdag 7 februari te fietsen. Zonder echte inspanning slaagde ik erin 80 mijl door de glooiende heuvels van de westkustweg van Zuid-Afrika te rijden.Niet slecht voor een man die de afgelopen 10 maanden amper op een fietsstoeltje heeft gezeten.
Wat interessant is aan dat nummer van 80 mijl … het is toevallig 1% van de 8.000 geschatte mijlen naar Caïro.
Mijn achterhand was echter pijnlijk.Benen ook.Ik kon nauwelijks lopen, dus de volgende dag ging ik uitrusten en recupereren.
Hoe glamoureus het ook was, het is goed om het circus van het grotere gebied van Kaapstad te ontvluchten.In Zuid-Afrika worden gemiddeld 57 moorden per dag gepleegd.Per hoofd van de bevolking, ongeveer hetzelfde als Mexico.Het schrikt me niet af, omdat ik logisch ben.Mensen worden er gek van, vertellen me dat ze mijn "moed" bewonderen.Ik wou dat ze het zouden sluiten, zodat ik in onwetendheid en vrede kan rijden.
Verder naar het noorden is het echter bekend als veilig.Het volgende land, Namibië, met zijn grens nog 400 mijl verderop, is eveneens kalm.
Het is trouwens een genot om langs benzinestations te rijden.Die vieze dingen hoef je niet meer te kopen.Ik ben bevrijd.
Stalen windmolens in oude stijl kraken op werkende boerderijen hier in het dorre steppenland, stoffige taferelen die doen denken aan "Grapes of Wrath", John Steinbecks meesterwerk van America's Dust Bowl.Struisvogels, springbokken, geiten, de hele dag uitzicht op de zoute zee.Je merkt veel meer vanuit het zadel van een fiets.
Doringbaai is een herinnering aan waarom ik meestal niet plan, ik stroom.Gewoon een toevallige ontdekking, die laatste 25 mijl op zand en wasbord die dag, toen een hoge witte vuurtoren en een kerktoren en wat bomen aan de horizon kwamen en eindelijk als een oase aankwamen.
Ik kwam behoorlijk bekneld, verbrand door de zon, een beetje duizelig binnen, begroet door vriendelijke golven terwijl ik langzaam vooruit rolde.
De overgrote meerderheid van deze kustplaats zijn gekleurde mensen met een of andere mooie tint, die in verweerde huizen wonen, allemaal vervaagd, ruw aan de randen.Ongeveer 10 procent is blank en ze wonen in de glimmendere huisjes in een andere hoek van de stad, de hoek met het beste uitzicht op zee.
De stroom viel die middag uit.Zuid-Afrika heeft bijna dagelijks black-outs gepland.Er is een probleem met de kolengestookte elektriciteitscentrales.Onderinvestering, een erfenis van corruptie uit het verleden, begrijp ik.
Er zijn twee pubs, schoon en ordelijk, en, nou ja, sober.Net als de verkeersborden spreken de barkeepers altijd eerst Afrikaans, maar ze schakelen over naar het Engels zonder ook maar een stap te missen, en er zijn ongetwijfeld genoeg mensen die zonder een tel over te schakelen op de Zoeloetaal kunnen overschakelen.Grijp een fles Castle voor 20 Rand, of ongeveer US $ 1,35, en bewonder de vlaggen en posters van het rugbyteam aan de muur.
Die kolossale mannen, die als gladiatoren op elkaar insloegen, waren bebloed.Ik, sprakeloos, me niet bewust van de passie van deze sport.Ik weet gewoon dat al die ruwe actie alles betekent voor sommige mensen.
Bij de middelbare school is een rugbyveld met zicht op die betoverde vuurtoren, recht boven de visserij, die duidelijk de belangrijkste werkgever van Doringbaai is.Voor zover ik kon zien, werkten daar honderd gekleurde mensen, allemaal hard aan het werk.
Net voorbij, twee werkpaardboten die de zeebodem opzuigen en diamanten oogsten.Deze kustgebieden, van hier en ver noordelijk tot Namibië, zijn rijk aan diamanten, heb ik geleerd.
De eerste 25 mijl was geasfalteerd, zelfs lichte wind in de rug, hoewel de afwezigheid van ochtendmist een waarschuwing had moeten zijn.Ik voel dat ik sterker en sneller word, dus wat is de zorg.Ik heb vijf waterflessen bij me, maar heb er maar twee gevuld voor deze korte dag.
Toen kwam er een splitsing.De weg naar Nuwerus was meer van dat energieverslindende grind en zand en wasbord en zand.Deze weg ging ook landinwaarts en begon te klimmen.
Ik was een heuvel aan het tjoffen nadat ik bijna al mijn water had opgegeten toen een grote werktruck van achteren naderde.Magere jongen leunde uit de passagiersstoel (het stuur zit aan de rechterkant), vriendelijk gezicht, enthousiast, hij deed een paar keer 'water drinken'.Hij schreeuwde over de dieselmotor heen: 'Je hebt water nodig?'
Ik wuifde hem beleefd door.Het is nog maar 20 mijl.Dat is niets.Ik word hard, toch?Hij haalde zijn schouders op en schudde zijn hoofd terwijl ze wegreden.
Daarna kwamen er nog meer beklimmingen.Elk gevolgd door een bocht en nog een klim zichtbaar aan de horizon.Binnen 15 minuten begon ik dorst te krijgen.Wanhopig dorstig.
Een dozijn schapen zat ineengedoken onder een schaduwschuur.Stortbak en waterbak in de buurt.Heb ik dorst genoeg om over het hek te klimmen en dan te kijken of ik het water van de schapen drink?
Later een huis.Een redelijk goed huis, helemaal afgesloten, niemand in de buurt.Ik had nog niet genoeg dorst om in te breken, maar dat inbreken en binnenkomen zelfs bij me opkwam was alarmerend.
Ik had een sterke drang om te stoppen en te plassen.Toen het begon te stromen, dacht ik eraan om het te bewaren, te drinken.Er kwam dus weinig uit.
Ik dook in een puinhoop van zand, mijn wielen gingen uit en ik viel zelfs om.Geen biggie.Voelde goed om rechtop te staan.Ik wierp nog een blik op mijn telefoon.Nog steeds geen dienst.Hoe dan ook, zelfs als ik een signaal zou hebben, belt iemand hier "911 voor noodgevallen"?Er komt vast snel een auto aan….
In plaats daarvan kwamen er wat wolken langs.Wolken in de klassieke grootte en vorm.Gewoon een paar minuten laten passeren, maakt een verschil.Kostbare genade van de laserstralen van de zon.
Kruipende waanzin.Ik betrapte mezelf erop dat ik wat gebrabbel uitsprak, hardop.Ik wist dat het slecht ging worden, maar ik wist dat het einde niet te ver kan zijn.Maar wat als ik een verkeerde afslag heb gemaakt?Wat als ik een lekke band krijg?
Er stak een beetje wind in de rug op.Je zult soms de kleinste cadeautjes opmerken.Er rolde weer een wolk over.Eindelijk hoorde ik van ver achter me een vrachtwagen naderen.
Ik stopte en steeg af, terwijl ik 'water' nabootste terwijl het dichterbij kwam.Een goofy Zuid-Afrikaan aan het stuur van een oude Land Cruiser sprong uit en bekeek me, reikte toen in de cabine en overhandigde hem een halve fles cola.
Eindelijk was het zo.Niet veel voor Nuwerus.Er is een winkel.Ik kroop praktisch naar binnen, langs de toonbank en op de betonnen vloer in het koele magazijn.De grijsharige winkelierster bracht me kruik na kruik water.De kinderen in de stad gluurden met grote ogen naar me van om de hoek.
Het was daar 104 graden.Ik ben niet dood, hopelijk geen nierschade, maar geleerde lessen.Pak overtollig water in.Bestudeer het weer en de hoogteveranderingen.Als water wordt aangeboden, NEEM HET.Maak nog eens deze arrogante fouten, en Afrika kan me naar de eeuwigheid sturen.Onthoud dat ik niet veel meer ben dan een vleeszak, opgehangen aan een bot en gevuld met kostbaar water.
Ik hoefde niet in Nuwerus te blijven.Na uren van rehydratatie, sliep ik goed.Ik dacht dat ik in een desolate stad een dag zou rondhangen.De naam van de stad is Afrikaans, het betekent "Nieuwe Rust", dus waarom niet.
Een paar knappe bouwwerken, zoals de school.Gegolfde metalen daken, neutrale kleuren met heldere pastelkleurige bies rond de ramen en dakranden.
De flora, waar ik ook kijk, is behoorlijk opvallend.Allerlei winterharde woestijnplanten die ik niet zou kunnen noemen.Wat de fauna betreft, ik vond een veldgids voor zoogdieren van zuidelijk Afrika, met enkele tientallen geweldige beesten.Ik had niet meer dan een paar van de meest voor de hand liggende kunnen noemen.Wie heeft er trouwens ooit van een Dik-Dik gehoord?Kudu?Nyala?Rhebok?Ik identificeerde de roadkill die ik onlangs had gezien, met de pluimstaart en gigantische oren.Dat was een grote ouwe Vleermuisoorvos.
Belinda bij de "Drankwinkel" redde mijn kont.Ik liep weer naar de winkel om te bedanken dat je voor me zorgde.Ze zei dat ik er toen erg slecht uitzag.Al erg genoeg belde ze bijna de dokter in de stad.
Het is trouwens niet zo'n winkel.Vloeistoffen in glazen flessen, meestal bier en wijn, en een cache van Jägermeister.De koele berging achterin, waar ik op de grond had gelegen, bevat eigenlijk niet veel meer dan wat oude rommel en lege bierkratten.
Er is nog een andere winkel in de buurt, het doet ook dienst als postkantoor en biedt wat huishoudelijke artikelen aan.Deze stad moet vijfhonderd inwoners hebben.Ik verzamel een keer per week dat ze carpoolen naar Vredendal voor voorraden.Er is hier vrijwel niets te koop.
De Hardeveld Lodge, waar ik mijn laarzen heb gekoeld, heeft een klein rond zwembad, een mannelijke eetkamer en een aangrenzende lounge met veel chique hout en pluche leer.Fey runt de joint.Haar man is een paar jaar geleden overleden.Toch heeft ze deze plek opgeklopt, elk hoekje, onberispelijk, elke maaltijd, sappig.
Terug naar de sleur, de oversteek van de snelweg naar Noord-Kaap, de grootste provincie van Zuid-Afrika, begroet met een bord in vier talen: Afrikaans, Tswana, Xhosa en Engels.Zuid-Afrika heeft in het hele land 11 officiële talen.Deze 85-mijlsdag was veel betere fietsomstandigheden.Tarweg, matig klimmen, bewolking, lagere temperaturen.
Het hoogseizoen is augustus en september, lente op het zuidelijk halfrond.Dan explodeert het landschap met bloemen.Er is zelfs een bloemenhotline.Zoals een sneeuwbericht je zou kunnen vertellen welke skipistes het mooist zijn, is er een nummer dat je zou bellen om de meest verse in de bloemenwereld te krijgen.In dat seizoen zijn de heuvels gevuld met 2.300 soorten bloemen, is mij verteld.Nu, op het hoogtepunt van de zomer... absoluut onvruchtbaar.
Hier leven "woestijnratten", oudere blanke mensen, die op hun eigendom knutselen en projecten doen, bijna allemaal met een moedertaal in het Afrikaans, velen van Duitse afkomst met ook een lange band met Namibië, allemaal zullen ze je daarover vertellen en meer.Het zijn ijverige mensen, christenen, tot in de kern Noord-Europees.Er is een bord in het Latijn waar ik verbleef, "Labor Omnia Vincit" ("Werk overwint alles"), dat hun levenshouding samenvat.
Ik zou niet eerlijk zijn als ik vergat de soort van blanke suprematie te noemen die ik ben tegengekomen, vooral hier in de verlatenheid.Te veel om een anomalie te zijn;sommigen deelden openlijk waanzinnige neo-nazi-propaganda.Natuurlijk niet elke blanke, velen lijken tevreden en betrokken bij hun gekleurde buren, maar er waren genoeg voor mij om redelijk te concluderen dat die donkere ideeën sterk in zuidelijk Afrika leven, en de verantwoordelijkheid te voelen om dat hier op te merken.
Dit bloemengebied staat bekend als "Succulent", het ligt ingeklemd tussen de Namib- en Kalahari-woestijnen.Het is ook extreem heet.Mensen lijken het vreemd te vinden dat ik hier ben, nu, tijdens het meest onherbergzame seizoen.Dit is wat er gebeurt als er te veel "vloeit" en weinig of geen "planning".Het voordeel: ik ben de enige gast, vrijwel overal waar ik land.
Op een middag regende het ongeveer vijf minuten, redelijk hard, genoeg om de goten van deze steile straten in razende stromend water te veranderen.Het was allemaal zo opwindend dat sommige lokale bewoners op hun stoep stapten voor een foto.Ze zitten al jaren in extreme droogte.
Veel huizen hebben leidingsystemen die regenwater van metalen daken naar stortbakken leiden.Deze wolkbreuk was een kans om de niveaus een beetje te verhogen.Waar ik ook verblijf, ze vragen dat de buien kort blijven.Zet het water aan en word nat.Uitzetten en opschuimen.Daarna weer aanzetten om te spoelen.
Dit is een meedogenloze en meedogenloze arena.Op een dag droeg ik vier volle waterflessen voor een segment van 65 mijl, en ik was al helemaal leeg met nog vijf mijl te gaan.Er gingen geen alarmbellen af, zoals de vorige keer.Geen sluipende waanzin.Genoeg verkeer in de buurt om me het vertrouwen te geven dat ik een ritje kon aankondigen, of op zijn minst wat water, terwijl de temperaturen tot 100 graden klom terwijl ik bergopwaarts en tegen de wind worstelde.
Soms op de lange hellingen bergop, in die tegenwind, voelt het alsof ik sneller zou kunnen rennen dan ik trap.Toen ik in Springbok aankwam, beukte ik op een glazen fles van twee liter Fanta en daarna kruik na kruik water voor de rest van de dag.
Verderop werden er twee heerlijke rustdagen doorgebracht in de Vioolsdrift Lodge, aan de grens.Hier verkende ik de enorme woestijnrotsen en pittoreske druiven- en mangoboerderijen aan de Oranjerivier, die de kronkelige grens vormt tussen Zuid-Afrika en Namibië.Zoals je zou kunnen raden, loopt de rivier laag.Te laag.
Namibië, een uitgestrekt woestijnland met slechts 2,6 miljoen inwoners, is het op één na dunst bevolkte land ter wereld, alleen achter Mongolië.De gapende openingen tussen kroegen worden lang, meestal ongeveer 100 tot 150 mijl.De eerste dagen bergopwaarts.Ik sta niet te trappelen om een ritje naar het volgende kruispunt aan te roepen.Als dat gebeurt, meld ik het hier, op het eresysteem.
Deze rit in Afrika gaat trouwens niet in de eerste plaats om atletiek.Het gaat over dwalen.Op dat thema ben ik volledig toegewijd.
Zoals een aanstekelijk liedje ons ergens in de tijd terug kan brengen naar een gevoel, zo gesmeed worden door inspannend fietsen brengt me 30 jaar terug, naar mijn jeugd in de Treasure Valley.
De manier waarop een beetje lijden, regelmatig herhaald, me high maakt.Ik voel het medicijn, endorfine, een natuurlijk geproduceerd opioïde, nu beginnen te werken.
Meer dan deze fysieke sensaties, ga ik terug naar het ontdekken van de sensatie van vrijheid.Toen mijn tienerbenen sterk genoeg waren om me op één dag 100 tot 240 mijl te dragen, in lussen of van punt tot punt door steden in het achterland waar ik opgroeide, plaatsen met namen als Bruneau, Murphy, Marsing, Star, Emmett, Horseshoe Bend, McCall, Idaho City, Lowman, zelfs de vier-top-uitdaging voor Stanley.En zo veel meer.
Ontsnapt aan alle kerken en kerkmensen, ontsnapt aan de meeste onnozele schooldingen, de piepkleine feestjes, ontsnapt aan een parttime baan en alle kleinburgerlijke valstrikken zoals auto's en autobetalingen.
Fietsen ging zeker over kracht, maar meer dan dat, het is hoe ik voor het eerst onafhankelijkheid vond, en voor mij een ruimer idee van 'vrijheid'.
Namibië brengt het allemaal samen.Uiteindelijk begon ik uren voor zonsopgang om de hitte te verslaan en duwde ik naar het noorden, gestaag bergopwaarts in hoge temperaturen en tegenwind met absoluut nul diensten onderweg.Na 153 mijl kuste ik Grünau, in de regio ||Karas van Namibië.(Ja, die spelling is correct.)
Het is net een andere planeet daarbuiten.Woestijnen uit je wildste fantasie.Word een beetje uitzinnig en de bergtoppen zien eruit als de wervelende toppen van zachte ijshoorntjes.
Slechts een klein beetje verkeer, maar bijna iedereen geeft een paar vriendelijke toeters en een paar vuistslagen als ze passeren.Ik weet dat als ik weer tegen de muur zou lopen, ze achter me staan.
Langs de weg is er slechts een klein beetje schaduw beschikbaar bij enkele toevluchtsoorden.Dit is slechts een ronde betonnen tafel gecentreerd op een vierkante betonnen fundering, met een vierkant metalen dak erboven, ondersteund door vier slanke stalen poten.Mijn hangmat paste er perfect in, diagonaal.Ik klom naar boven, benen geheven, appels gekauwd, water gepoft, gesluimerd en vier uur lang naar muziek geluisterd, beschut tegen de middagzon.Er was iets geweldigs aan de dag.Ik zou zeggen dat er geen andere zoals deze zal zijn, maar ik gok dat ik er nog tientallen in het verschiet heb.
Na een feestmaal en een nacht gekampeerd bij het spoorwegknooppunt bij Grünau, reed ik verder.Onmiddellijk waren er tekenen van leven langs de weg.Sommige bomen, een met het grootste vogelnest dat ik ooit heb gezien, gele bloemen, duizenden dikke zwarte wormachtige duizendpoten die de weg oversteken.Dan een schitterend oranje 'Padstal', gewoon een kiosk langs de weg in een kartonnen doos.
Omdat ik geen drankje nodig had, stopte ik toch en liep naar het raam."Is hier iemand?"Een jonge vrouw verscheen uit een donkere hoek, verkocht me een koude frisdrank voor 10 Namibische dollar (US 66 cent)."Waar woon jij?"vroeg ik.Ze gebaarde over haar schouder, 'de boerderij', ik keek om me heen, niets daar.Moet over de bult zijn.Ze sprak in het meest vorstelijke Engelse accent, als een prinses, een geluid dat alleen kon voortkomen uit een levenslange blootstelling aan haar moedertaal Afrikaanse taal, waarschijnlijk Khoekhoegowab, plus, zeker, Afrikaans.
Die middag kwamen er donkere wolken.De temperaturen daalden.De hemel brak.Bijna een uur lang een aanhoudende plensbui.Toen ik al bij een pension langs de weg was aangekomen, verheugde ik me samen met de landarbeiders met stralende gezichten.
Dat hypnotiserende deuntje van de band Toto uit de jaren 80, 'Bless the Rains Down in Africa', is nu logischer dan ooit.
A 1992 graduate of Meridian High School, Ted Kunz’s early life included a lot of low-paying jobs. Later, he graduated from NYU, followed by more than a decade in institutional finance based in New York, Hong Kong, Dallas, Amsterdam, and Boise. He preferred the low-paying jobs. For the past five years, Ted has spent much of his time living simply in the Treasure Valley, but still following his front wheel to places where adventures unfold. ”Declaring ‘I will ride a motorcycle around the world’ is a bit like saying ‘I will eat a mile-long hoagie sandwich.’ It’s ambitious, even a little absurd. But there’s only one way to attempt it: Bite by bite.” Ted can be reached most any time at ted_kunz@yahoo.com.
Posttijd: 11 maart 2020