U sorteert uw recycling, laat het ophalen - en dan?Oliver Franklin-Wallis rapporteert over een wereldwijde afvalcrisis, van gemeenten die de kavel in brand steken tot buitenlandse stortplaatsen die overlopen van Brits afval
Er klinkt een alarm, de blokkade wordt opgeheven en de lijn bij Green Recycling in Maldon, Essex, komt weer tot leven.Een gedenkwaardige rivier van afval rolt over de transportband: kartonnen dozen, versplinterde plinten, plastic flessen, chipszakjes, dvd-doosjes, printercartridges, talloze kranten, waaronder deze.Vreemde stukjes rommel springen in het oog en roepen kleine vignetten op: een enkele weggegooide handschoen.Een geplette Tupperware-container, de maaltijd binnenin niet opgegeten.Een foto van een lachend kind op de schouders van een volwassene.Maar ze zijn zo weg.De lijn bij Green Recycling verwerkt tot 12 ton afval per uur.
"We produceren 200 tot 300 ton per dag", zegt Jamie Smith, algemeen directeur van Green Recycling, boven het lawaai.We staan drie verdiepingen hoog op de groene loopplank voor gezondheid en veiligheid en kijken langs de lijn.Op de stortvloer grijpt een graafmachine klauwenvol afval van hopen en stapelt het in een draaiende trommel, die het gelijkmatig over de transportband verdeelt.Langs de band plukken en leiden menselijke arbeiders wat waardevol is (flessen, karton, aluminium blikjes) in sorteerkokers.
"Onze belangrijkste producten zijn papier, karton, plastic flessen, gemengde kunststoffen en hout", zegt Smith, 40. "Dankzij Amazon zien we een aanzienlijke stijging van het aantal dozen."Tegen het einde van de regel is de torrent een straaltje geworden.Het afval staat netjes in balen gestapeld, klaar om op vrachtwagens te worden geladen.Vanaf daar zal het gaan - nou, dat is wanneer het ingewikkeld wordt.
Je drinkt een Coca-Cola, gooit de fles in de kringloop, zet de bakken buiten op de inzameldag en vergeet het.Maar het verdwijnt niet.Alles wat je bezit zal op een dag eigendom worden van dit, de afvalindustrie, een wereldwijde onderneming van £ 250 miljard die vastbesloten is om elke laatste cent van waarde te halen uit wat overblijft.Het begint met materiaalterugwinningsfaciliteiten (MRF's) zoals deze, die afval sorteren in de samenstellende delen.Van daaruit komen de materialen terecht in een labyrintisch netwerk van makelaars en handelaren.Een deel daarvan gebeurt in het VK, maar veel ervan – ongeveer de helft van al het papier en karton en tweederde van het plastic – zal op containerschepen worden geladen om naar Europa of Azië te worden gestuurd voor recycling.Papier en karton gaan naar fabrieken;glas wordt gewassen en hergebruikt of gebroken en gesmolten, zoals metaal en plastic.Voedsel en al het andere wordt verbrand of naar de vuilstort gestuurd.
Of tenminste, zo werkte het vroeger.Toen, op de eerste dag van 2018, sloot China, 's werelds grootste markt voor gerecycled afval, in wezen zijn deuren.Volgens het National Sword-beleid verbood China 24 soorten afval om het land binnen te komen, met het argument dat wat binnenkwam te verontreinigd was.De beleidsverandering werd deels toegeschreven aan de impact van een documentaire, Plastic China, die viraal ging voordat de censuur hem van het Chinese internet wiste.De film volgt een familie die in de recyclingindustrie van het land werkt, waar mensen door uitgestrekte duinen van westers afval plukt, recyclebaar plastic versnipperen en smelten tot pellets die aan fabrikanten kunnen worden verkocht.Het is smerig, vervuilend werk – en slecht betaald.De rest wordt vaak in de open lucht verbrand.Het gezin woont naast de sorteermachine, hun 11-jarige dochter speelt met een Barbie die uit het afval wordt gehaald.
De gemeente Westminster stuurde in 2017/18 82% van al het huishoudelijk afval - inclusief het afval dat in de recyclingbakken werd geplaatst - voor verbranding
Voor recyclers als Smith was National Sword een enorme klap."De prijs van karton is de afgelopen 12 maanden waarschijnlijk gehalveerd", zegt hij.“De prijs van plastic is zodanig gedaald dat het niet meer de moeite waard is om het te recyclen.Als China geen plastic inneemt, kunnen we het ook niet verkopen.”Toch moet dat afval ergens heen.Het VK produceert, net als de meeste ontwikkelde landen, meer afval dan het thuis kan verwerken: 230 miljoen ton per jaar - ongeveer 1,1 kg per persoon per dag.(De VS, 's werelds meest verspillende natie, produceert 2 kg per persoon per dag.) Al snel begon de markt elk land te overspoelen dat het afval zou wegnemen: Thailand, Indonesië, Vietnam, landen met enkele van 's werelds hoogste percentages van wat onderzoekers noemen "wanbeheer van afval" - afval achtergelaten of verbrand op open stortplaatsen, illegale locaties of faciliteiten met onvoldoende rapportage, waardoor het uiteindelijke lot moeilijk te traceren is.
De huidige favoriete stortplaats is Maleisië.In oktober vorig jaar vond een onderzoek van Greenpeace Unearthed bergen Brits en Europees afval op illegale stortplaatsen: Tesco-chipszakjes, Flora-kuipjes en recyclinginzamelingszakken van drie Londense gemeenten.Net als in China wordt het afval vaak verbrand of achtergelaten en komt het uiteindelijk in rivieren en oceanen terecht.In mei begon de Maleisische regering containerschepen terug te sturen, daarbij verwijzend naar bezorgdheid over de volksgezondheid.Thailand en India hebben een verbod aangekondigd op de invoer van buitenlands plastic afval.Maar toch stroomt het afval.
We willen ons afval verborgen houden.Green Recycling ligt verscholen aan het einde van een industrieterrein, omgeven door geluiddempende metalen platen.Buiten maskeert een machine, een Air Spectrum genaamd, de scherpe geur met de geur van katoenen lakens.Maar plotseling wordt de industrie streng onder de loep genomen.In het VK zijn de recyclingpercentages de afgelopen jaren gestagneerd, terwijl National Sword en bezuinigingen hebben geleid tot meer afval dat wordt verbrand in verbrandingsovens en afvalenergiecentrales.(Verbranding, hoewel vaak bekritiseerd omdat het vervuilend en een inefficiënte energiebron is, heeft tegenwoordig de voorkeur boven storten, waar methaan vrijkomt en giftige chemicaliën kunnen uitspoelen.) De gemeente Westminster stuurde 82% van al het huishoudelijk afval – inclusief het afval dat in recyclingbakken wordt gedaan – voor verbranding in 2017/18.Sommige gemeenten hebben gedebatteerd om helemaal te stoppen met recyclen.En toch is het VK een succesvol recyclingland: 45,7% van al het huishoudelijk afval wordt geclassificeerd als gerecycleerd (hoewel dat aantal alleen aangeeft dat het voor recycling wordt verzonden, niet waar het terechtkomt). In de VS is dat cijfer 25,8%.
Een van de grootste afvalbedrijven van het Verenigd Koninkrijk, probeerde gebruikte luiers naar het buitenland te verzenden in zendingen die waren gemarkeerd als oud papier
Als je naar kunststoffen kijkt, is het beeld nog somberder.Van de 8,3 miljard ton nieuw plastic dat wereldwijd wordt geproduceerd, is slechts 9% gerecycled, volgens een Science Advances-paper uit 2017 getiteld Production, Use And Fate Of All Plastics Ever Made."Ik denk dat de beste wereldwijde schatting is dat we op dit moment wereldwijd op 20% [per jaar] zitten", zegt Roland Geyer, de hoofdauteur, een professor in industriële ecologie aan de Universiteit van Californië, Santa Barbara.Academici en NGO's twijfelen aan die cijfers, vanwege het onzekere lot van onze afvalexport.In juni werd een van de grootste afvalbedrijven van het Verenigd Koninkrijk, Biffa, schuldig bevonden aan een poging om gebruikte luiers, maandverband en kleding naar het buitenland te verzenden in zendingen die waren gemarkeerd als oud papier."Ik denk dat er veel creatief boekhouden gaande is om de cijfers omhoog te stuwen", zegt Geyer.
"Het is echt een complete mythe als mensen zeggen dat we onze plastics recyclen", zegt Jim Puckett, de uitvoerend directeur van het Basel Action Network in Seattle, dat campagne voert tegen de illegale afvalhandel.“Het klonk allemaal goed.'Het wordt gerecycled in China!'Ik haat het om het aan iedereen te vertellen, maar deze plaatsen dumpen routinematig enorme hoeveelheden [dat] plastic en verbranden het op open vuur."
Recycling is zo oud als zuinigheid.De Japanners recycleerden papier in de 11e eeuw;middeleeuwse smeden maakten harnassen van schroot.Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd van oud ijzer tanks gemaakt en van nylon voor vrouwen parachutes."De problemen begonnen toen we eind jaren 70 begonnen met het recyclen van huishoudelijk afval", zegt Geyer.Deze was verontreinigd met allerlei ongewenste stoffen: niet-recyclebare materialen, voedselresten, oliën en vloeistoffen die rotten en de balen bederven.
Tegelijkertijd overspoelde de verpakkingsindustrie onze huizen met goedkoop plastic: kuipjes, folies, flessen, individueel in krimpfolie verpakte groenten.Plastic is waar recycling het meest controversieel is.Het recyclen van bijvoorbeeld aluminium is eenvoudig, winstgevend en milieuvriendelijk: het maken van een blikje van gerecycled aluminium vermindert de ecologische voetafdruk met wel 95%.Maar met plastic is dat niet zo eenvoudig.Hoewel vrijwel alle kunststoffen kunnen worden gerecycled, zijn er veel niet omdat het proces duur en ingewikkeld is en het resulterende product van mindere kwaliteit is dan wat u erin stopt. De voordelen van koolstofreductie zijn ook minder duidelijk."Je verzendt het rond, dan moet je het wassen, dan moet je het in stukjes hakken, dan moet je het opnieuw smelten, dus het inzamelen en recyclen zelf heeft zijn eigen milieu-impact", zegt Geyer.
Huishoudelijke recycling vereist een grootschalige sortering.Daarom hebben de meeste ontwikkelde landen kleurgecodeerde bakken: om het eindproduct zo puur mogelijk te houden.In het VK vermeldt Recycle Now 28 verschillende recyclinglabels die op verpakkingen kunnen verschijnen.Zo is er de mobius-loop (drie gedraaide pijlen), die aangeeft dat een product technisch recyclebaar is;soms bevat dat symbool een getal tussen één en zeven, dat de kunststofhars aangeeft waarvan het object is gemaakt.Er is de groene stip (twee groene pijlen omarmen), die aangeeft dat de producent heeft bijgedragen aan een Europees recyclingprogramma.Er zijn labels met de tekst "Widely Recycled" (aanvaardbaar door 75% van de gemeenten) en "Check Local Recycling" (tussen 20% en 75% van de gemeenten).
Sinds National Sword is sorteren nog belangrijker geworden, omdat overzeese markten om materiaal van hogere kwaliteit vragen."Ze willen niet de vuilstortplaats van de wereld zijn, en terecht", zegt Smith, terwijl we langs de Green Recycling-lijn lopen.Ongeveer halverwege halen vier vrouwen met signalisatie en petten grote stukken karton en plastic folie tevoorschijn, waar machines mee worstelen.Er hangt een laag gerommel in de lucht en een dikke laag stof op de loopplank.Green Recycling is een commerciële MRF: het haalt afval weg van scholen, hogescholen en lokale bedrijven.Dat betekent een lager volume, maar betere marges, omdat het bedrijf klanten rechtstreeks kosten in rekening kan brengen en controle kan houden over wat het int."Het draait allemaal om het omzetten van stro in goud", zegt Smith, verwijzend naar Rumpelstiltskin."Maar het is moeilijk - en het is een stuk moeilijker geworden."
Tegen het einde van de lijn is de machine waarvan Smith hoopt dat hij dat zal veranderen.Vorig jaar was Green Recycling de eerste MRF in het VK die investeerde in Max, een in de VS gemaakte, kunstmatig intelligente sorteermachine.In een grote doorzichtige doos boven de transportband ritst een robotzuigarm met de aanduiding FlexPickerTM heen en weer over de band en plukt onvermoeibaar.'Hij zoekt eerst naar plastic flessen', zegt Smith.“Hij doet 60 picks per minuut.Mensen kiezen op een goede dag tussen de 20 en 40.”Een camerasysteem identificeert het afval dat voorbij rolt en geeft een gedetailleerde uitsplitsing weer op een scherm in de buurt.De machine is niet bedoeld om mensen te vervangen, maar om ze te vergroten.'Hij plukt drie ton afval per dag die anders onze mensen zouden moeten verlaten', zegt Smith.In feite heeft de robot een nieuwe menselijke taak gecreëerd om hem te onderhouden: dit wordt gedaan door Danielle, die door de bemanning "Max's moeder" wordt genoemd.De voordelen van automatisering zijn volgens Smith tweeledig: meer materiaal om te verkopen en minder afval dat het bedrijf moet betalen om het daarna te verbranden.De marges zijn dun en de stortbelasting bedraagt £91 per ton.
Smith is niet de enige die zijn vertrouwen stelt in technologie.Nu consumenten en de overheid verontwaardigd zijn over de plasticcrisis, probeert de afvalindustrie het probleem op te lossen.Een grote hoop is chemische recycling: probleemplastics omzetten in olie of gas via industriële processen."Het recyclet het soort plastic waar mechanische recycling niet naar kan kijken: de zakjes, de sachets, het zwarte plastic", zegt Adrian Griffiths, de oprichter van het in Swindon gevestigde Recycling Technologies.Het idee vond per ongeluk zijn weg naar Griffiths, een voormalig managementconsultant, na een fout in een persbericht van Warwick University."Ze zeiden dat ze elk oud plastic weer in een monomeer konden veranderen.Op dat moment konden ze dat niet', zegt Griffiths.Geïntrigeerd nam Griffiths contact op.Uiteindelijk werkte hij samen met de onderzoekers om een bedrijf op te richten dat dit kon.
In de proeffabriek van Recycling Technologies in Swindon wordt plastic (Griffiths zegt dat het elk type kan verwerken) in een torenhoge stalen kraakkamer gevoerd, waar het bij extreem hoge temperaturen wordt gescheiden in gas en een olie, plaxx, die kan worden gebruikt als een brandstof of grondstof voor nieuw plastic.Terwijl de wereldwijde stemming zich tegen plastic heeft gekeerd, is Griffiths er een zeldzame verdediger van."Plastic verpakkingen hebben de wereld echt een ongelooflijke dienst bewezen, omdat het de hoeveelheid glas, metaal en papier die we gebruikten, heeft verminderd", zegt hij.“Wat me meer zorgen baart dan het plasticprobleem, is de opwarming van de aarde.Als je meer glas, meer metaal gebruikt, hebben die materialen een veel grotere ecologische voetafdruk.”Het bedrijf lanceerde onlangs een proefproject met Tesco en werkt al aan een tweede faciliteit, in Schotland.Uiteindelijk hoopt Griffiths de machines te verkopen aan recyclingfaciliteiten over de hele wereld."We moeten stoppen met het verzenden van recycling naar het buitenland", zegt hij."Geen enkele beschaafde samenleving zou zijn afval naar een ontwikkelingsland moeten brengen."
Er is reden tot optimisme: in december 2018 publiceerde de Britse regering, mede naar aanleiding van National Sword, een alomvattende nieuwe afvalstrategie.Onder zijn voorstellen: een belasting op plastic verpakkingen die minder dan 30% gerecycled materiaal bevatten;een vereenvoudigd etiketteringssysteem;en middelen om bedrijven te dwingen verantwoordelijkheid te nemen voor de plastic verpakkingen die ze produceren.Ze hopen de industrie te dwingen om thuis te investeren in recyclinginfrastructuur.
Ondertussen wordt de industrie gedwongen zich aan te passen: in mei hebben 186 landen maatregelen genomen om de export van plastic afval naar ontwikkelingslanden te volgen en te controleren, terwijl meer dan 350 bedrijven een wereldwijde verbintenis hebben ondertekend om het gebruik van plastic voor eenmalig gebruik door 2025.
Toch is de stortvloed aan afval van de mensheid zo groot dat deze inspanningen misschien niet genoeg zijn.De recyclingpercentages in het westen stagneren en het gebruik van verpakkingen zal naar verwachting stijgen in ontwikkelingslanden, waar de recyclingpercentages laag zijn.Als National Sword ons iets heeft laten zien, dan is het wel dat recycling - hoewel nodig - gewoon niet genoeg is om onze afvalcrisis op te lossen.
Wellicht is er een alternatief.Sinds Blue Planet II de plasticcrisis onder onze aandacht heeft gebracht, is er een uitstervende handel in Groot-Brittannië aan het heropleven: de melkboer.Steeds meer van ons kiezen ervoor om melkflessen te laten bezorgen, ophalen en hergebruiken.Vergelijkbare modellen duiken op: afvalvrije winkels die vereisen dat je je eigen containers meeneemt;de boom in hervulbare bekers en flessen.Het is alsof we ons herinneren dat de oude milieuslogan "Verminderen, hergebruiken, recyclen" niet alleen pakkend was, maar ook in volgorde van voorkeur werd vermeld.
Tom Szaky wil het melkboermodel toepassen op bijna alles wat je koopt.De Hongaars-Canadees met een baard en ruig haar is een veteraan in de afvalindustrie: hij richtte zijn eerste recycling-startup op als student aan Princeton en verkocht mest op basis van wormen uit hergebruikte flessen.Dat bedrijf, TerraCycle, is nu een recyclinggigant met activiteiten in 21 landen.In 2017 werkte TerraCycle samen met Head & Shoulders aan een shampoofles gemaakt van gerecycled oceaanplastic.Het product werd gelanceerd op het World Economic Forum in Davos en was meteen een schot in de roos.Proctor & Gamble, dat Head & Shoulders maakt, wilde graag weten wat de volgende stap was, dus gooide Szaky iets veel ambitieuzers.
Het resultaat is Loop, dat dit voorjaar proeven lanceerde in Frankrijk en de VS en deze winter in Groot-Brittannië zal aankomen.Het biedt een verscheidenheid aan huishoudelijke producten - van fabrikanten als P&G, Unilever, Nestlé en Coca-Cola - in herbruikbare verpakkingen.De artikelen zijn online of via exclusieve retailers verkrijgbaar.Klanten betalen een kleine borg en de gebruikte containers worden uiteindelijk opgehaald door een koerier of afgezet in de winkel (Walgreens in de VS, Tesco in het VK), gewassen en teruggestuurd naar de producent om opnieuw te worden gevuld.“Loop is geen productbedrijf;het is een afvalverwerkingsbedrijf”, zegt Szaky."We kijken alleen naar afval voordat het begint."
Veel van de Loop-ontwerpen zijn bekend: hervulbare glazen flessen van Coca-Cola en Tropicana;aluminium flessen Pantene.Maar anderen worden volledig heroverwogen."Door van wegwerp naar herbruikbaar te gaan, ontgrendel je epische ontwerpmogelijkheden", zegt Szaky.Zo werkt Unilever aan tandpastatabletten die onder stromend water tot pasta oplossen;Häagen-Dazs-ijs wordt geleverd in een roestvrijstalen kuip die lang genoeg koud blijft voor een picknick.Zelfs de leveringen worden geleverd in een speciaal ontworpen geïsoleerde zak, om karton te besparen.
Tina Hill, een in Parijs gevestigde copywriter, heeft zich kort na de lancering in Frankrijk bij Loop aangemeld."Het is supergemakkelijk", zegt ze.“Het is een kleine borg, € 3 [per container].Wat ik er leuk aan vind, is dat ze dingen hebben die ik al gebruik: olijfolie, waspads.”Hill beschrijft zichzelf als "behoorlijk groen: we recyclen alles wat kan worden gerecycled, we kopen biologisch".Door Loop te combineren met winkelen bij lokale afvalvrije winkels, heeft Hills haar familie geholpen haar afhankelijkheid van verpakkingen voor eenmalig gebruik drastisch te verminderen.“Het enige nadeel is dat de prijzen wat hoog kunnen zijn.We vinden het niet erg om wat meer uit te geven om de dingen waar je in gelooft te ondersteunen, maar voor sommige dingen, zoals pasta, is het onbetaalbaar.”
Een groot voordeel van Loop's bedrijfsmodel, zegt Szaky, is dat het verpakkingsontwerpers dwingt prioriteit te geven aan duurzaamheid boven wegwerpbaarheid.Szaky verwacht dat Loop in de toekomst gebruikerswaarschuwingen voor vervaldatums en ander advies kan e-mailen om hun afvalvoetafdruk te verkleinen.Het melkboermodel gaat over meer dan alleen de fles: het zet ons aan het denken over wat we consumeren en wat we weggooien."Vuilnis is iets dat we uit het oog en onze geest willen hebben - het is vies, het is vies, het stinkt", zegt Szaky.
Dat is wat er moet veranderen.Het is verleidelijk om plastic op de Maleisische stortplaatsen te zien ophopen en aan te nemen dat recycling tijdverspilling is, maar dat is niet waar.In het VK is recycling grotendeels een succesverhaal, en de alternatieven – ons afval verbranden of begraven – zijn erger.In plaats van recycling op te geven, zegt Szaky, moeten we allemaal minder gebruiken, hergebruiken wat we kunnen en ons afval behandelen zoals de afvalindustrie het ziet: als een hulpbron.Niet het einde van iets, maar het begin van iets anders.
“We noemen het geen afval;we noemen het materialen”, zegt Smith van Green Recycling, terug in Maldon.Beneden op het erf wordt een vrachtwagen geladen met 35 balen gesorteerd karton.Van hieruit stuurt Smith het naar een fabriek in Kent om te verpulveren.Binnen twee weken zijn het nieuwe kartonnen dozen – en kort daarna andermans rommel.
• If you would like a comment on this piece to be considered for inclusion on Weekend magazine’s letters page in print, please email weekend@theguardian.com, including your name and address (not for publication).
Voordat je een bericht plaatst, willen we je bedanken voor je deelname aan het debat - we zijn blij dat je ervoor hebt gekozen om deel te nemen en we stellen je mening en ervaringen op prijs.
Kies uw gebruikersnaam waaronder u al uw opmerkingen wilt weergeven.U kunt uw gebruikersnaam maar één keer instellen.
Houd je berichten respectvol en houd je aan de communityrichtlijnen - en als je een opmerking ziet waarvan je denkt dat deze niet aan de richtlijnen voldoet, gebruik dan de link 'Melden' ernaast om ons dit te laten weten.
Posttijd: 23 aug-2019