Od zespołu narodowego po Travisa Beana, Jamesa Trussarta itp., korpus i gryf gitary są wykonane z metalu i mają prawie stuletnią historię.Dołącz do nas i rysuj dla nich historię.
Zanim zaczniemy, najpierw rozwiążmy kilka problemów.Jeśli potrzebujesz sensownych informacji na temat metali związanych z długimi włosami i ekstremalnymi zanieczyszczeniami, wyjdź, kiedy będziesz miał czas.Przynajmniej w tej funkcji używamy tylko metalu jako materiału do produkcji gitar.
Większość gitar jest wykonana głównie z drewna.Wiesz to.Zwykle jedyny metal, który zobaczysz, znajduje się w siatce fortepianu, przetwornikach i niektórych urządzeniach, takich jak mostki, tunery i klamry do pasków.Może jest kilka płytek, może są gałki.Oczywiście jest też muzyka smyczkowa.Najlepiej ich nie zapominać.
W historii naszych instrumentów muzycznych niektórzy odważni ludzie poszli dalej, a w niektórych przypadkach nawet dalej.Nasza historia zaczyna się w Kalifornii w latach dwudziestych.W połowie tej dekady John Dopyera i jego bracia założyli National Corporation w Los Angeles.Być może on i George Beauchamp współpracowali przy projektowaniu gitary z rezonatorem, co jest wkładem National w poszukiwanie większej głośności.
Prawie sto lat po wprowadzeniu rezonatora, rezonator jest nadal najpopularniejszym typem gitary metalowej.Wszystkie obrazy: Eleonora Jane
George jest teksańskim gitarzystą żonglerem i zapalonym majsterkowiczem, obecnie mieszka w Los Angeles i pracuje dla National.Jak wielu wykonawców w tamtym czasie, był zafascynowany potencjałem, aby tradycyjne gitary płaskie i smyczkowe brzmiały głośniej.Wielu gitarzystów, którzy grają w zespołach różnej wielkości, chce mieć głośniejszą głośność, niż mogą zapewnić istniejące instrumenty.
Gitara rezonansowa wynaleziona przez George'a i jego przyjaciół to szokujący instrument.Wyszedł w 1927 roku z błyszczącym metalowym korpusem.Wewnątrz, w zależności od modelu, National połączył jeden lub trzy cienkie metalowe krążki rezonatora lub stożki pod mostkiem.Działają jak głośniki mechaniczne, emitując dźwięk strun i zapewniają potężny i niepowtarzalny dźwięk dla gitary z rezonatorem.W tym czasie inne marki, takie jak Dobro i Regal, również produkowały rezonatory z metalowym korpusem.
Niedaleko siedziby krajowej Adolph Rickenbacker prowadzi firmę produkującą formy, w której produkuje metalowe korpusy i stożki rezonatorów dla National.George Beauchamp, Paul Barth i Adolph pracowali razem, aby połączyć swoje nowe pomysły w gitary elektryczne.Założyli Ro-Pat-In pod koniec 1931 roku, tuż przed wyrzuceniem George'a i Paula przez National.
Latem 1932 r. Ro-Pat-In rozpoczął produkcję elektroformowanych aluminiowych produktów elektronicznych do staliwa.Gracz kładzie instrument na kolanach i wsuwa stalowy pręt na strunę, zwykle nastrojoną na otwartą strunę.Od lat 20. XX wieku popularne stało się kilka stalowych pierścieni na zakładkę, a ten instrument jest nadal bardzo popularny.Warto podkreślić, że nazwa „stal” nie wynika z tego, że te gitary są wykonane z metalu – oczywiście wiele gitar jest wykonanych z drewna z wyjątkiem elektro – ale dlatego, że są trzymane przez graczy za pomocą metalowych prętów.Lewą ręką zatrzymałem podniesione struny.
Marka Electro przekształciła się w Rickenbacker.Około 1937 roku zaczęli wytwarzać małą stal w kształcie gitary z tłoczonej blachy (zwykle chromowanego mosiądzu) i ostatecznie uznali, że aluminium jest nieodpowiednim materiałem, ponieważ każdy producent gitar używa metalu jako materiału.Należy wziąć pod uwagę ważną część instrumentu.Aluminium w stali pęcznieje w warunkach wysokiej temperatury (na przykład przy oświetleniu scenicznym), co często sprawia, że stają się one przedwczesne.Od tego czasu różnica w sposobie, w jaki drewno i metal zmieniają się pod wpływem temperatury i wilgotności, była wystarczająca, aby umożliwić wielu producentom i muzykom szybkie przejście z drugiego kierunku gitary (zwłaszcza gryfu), który miesza oba materiały.biegać.
Gibson użył również krótko jako swojej pierwszej gitary elektrycznej odlewanego aluminium, a mianowicie stali Hawaiian Electric E-150, która pojawiła się pod koniec 1935 roku. Konstrukcja metalowego korpusu oczywiście pokrywa się z wyglądem i stylem Rickenbackerów, ale okazuje się, że że takie podejście jest niepraktyczne.To samo dotyczy Gibsona.Na początku drugiego roku Gibson zwrócił się w najbardziej zrozumiałe miejsce i wprowadził nową wersję z drewnianym korpusem (i nieco inną nazwą EH-150).
Teraz przeskoczyliśmy do lat 70., wciąż w Kalifornii, w epokę, kiedy mosiądz stał się materiałem sprzętowym ze względu na jego tak zwaną ulepszoną jakość podtrzymania.W tym samym czasie Travis Bean wypuścił swój zespół z Sun Valley w Kalifornii w 1974 roku ze swoimi partnerami Marc McElwee (Marc McElwee) i Gary Kramer (Gary Kramer).Gitara z gryfem aluminiowym.Nie był jednak pierwszym, który zastosował aluminium w stosunkowo nowoczesnej konstrukcji szyi.Zaszczyt należy do gitary Wandrè z Włoch.
Zarówno Kramer DMZ 2000, jak i Travis Bean Standard z lat 70. mają aluminiowe szyjki i można je kupić na następnej aukcji gitar Gardiner Houlgate 10 marca 2021 r.
Od późnych lat pięćdziesiątych do lat sześćdziesiątych Antonio Wandrè Pioli projektował i wyprodukował serię wybitnie wyglądających gitar z kilkoma godnymi uwagi cechami konstrukcyjnymi, w tym Rock Oval (wprowadzony około 1958) i Scarabeo (1965).Jego instrumenty pojawiają się pod różnymi markami, w tym Wandrè, Framez, Davoli, Noble i Orpheum, ale oprócz uderzającego kształtu Pioli ma kilka interesujących cech konstrukcyjnych, w tym aluminiową część szyjki.Najlepsza wersja ma szyjkę przelotową, która składa się z pustej, półokrągłej aluminiowej rurki, która prowadzi do wrzeciennika przypominającego ramę, z przykręconą podstrunnicą i tylną plastikową osłoną, aby zapewnić odpowiednie wyczucie gładkości.
Gitara Wandrè zniknęła pod koniec lat 60., ale pomysł z aluminiowym gryfem został ponownie opracowany przy wsparciu Travisa Beana.Travis Bean wydrążył wiele wnętrza szyi i stworzył coś, co nazwał podwoziem dla aluminiowej szyjki.Łącznie z zagłówkiem w kształcie litery T z przetwornikami i mostkiem, całego procesu dopełnia drewniana obudowa.Powiedział, że zapewnia to stałą sztywność, a zatem dobrą plastyczność, a dodatkowa masa zmniejsza wibracje.Jednak biznes był krótkotrwały i Travis Bean zaprzestał działalności w 1979 roku. Travis pojawił się na krótko pod koniec lat 90., a nowo reaktywowana Travis Bean Designs nadal działa na Florydzie.W tym samym czasie w Irondale w stanie Alabama firma zajmująca się gitarami elektrycznymi zainspirowana Travisem Beanem również utrzymuje płomień przy życiu.
Gary Kramer, partner Travisa, odszedł w 1976 roku, założył własną firmę i rozpoczął pracę nad projektem aluminiowej szyjki.Gary współpracował z producentem gitar Philipem Petillo i dokonał kilku modyfikacji.Włożył drewnianą wkładkę z tyłu szyi, aby przezwyciężyć krytykę, że metal na szyi Travisa Beana jest zimny i użył syntetycznej podstrunnicy z drzewa sandałowego.Na początku lat 80. Kramer oferował tradycyjną drewnianą szyjkę jako opcję i stopniowo aluminium zostało odrzucone.Odrodzenie Henry'ego Vaccaro i Philipa Petillo było pierwotnie od Kramera do Vaccaro i trwało od połowy lat 90. do 2002 roku.
Gitara Johna Veleno idzie dalej, prawie w całości wykonana z pustego aluminium, z odlewanym gryfem i ręcznie rzeźbionym korpusem.Firma Veleno z siedzibą w St. Petersburgu na Florydzie rozpoczęła produkcję swoich niezwykłych instrumentów muzycznych około 1970 roku i zakończyła produkcję tych instrumentów w jasnych anodyzowanych kolorach, w tym uderzających złotych modeli.Niektóre z nich mają stolik nocny w kształcie litery V z wysadzanymi czerwonymi klejnotami.Po zrobieniu około 185 gitar zrezygnował w 1977 roku.
Po zerwaniu z Travisem Beanem Gary Kramer musiał dostosować swój projekt, aby uniknąć naruszenia patentu.Po prawej stronie widać kultowy wrzeciennik Travis Bean
Innym niestandardowym producentem, który wykorzystuje aluminium w spersonalizowany sposób, jest Tony Zemaitis, brytyjski budowniczy z siedzibą w Kent.Kiedy Eric Clapton zasugerował Tony'emu robienie srebrnych gitar, zaczął tworzyć metalowe instrumenty na przednim panelu.Opracował model, pokrywając cały przód nadwozia aluminiowymi płytami.Wiele prac Tony'ego przedstawia prace grawera kulek Danny'ego O'Briena, a jego piękne projekty zapewniają charakterystyczny wygląd.Podobnie jak inne modele elektryczne i akustyczne, Tony zaczął produkować metalowe frontowe gitary Zemaitis około 1970 roku, aż do przejścia na emeryturę w 2000 roku. Zmarł w 2002 roku.
James Trussart wykonał wiele pracy, aby zachować unikalne właściwości, które metal może zapewnić w nowoczesnym tworzeniu gitar.Urodził się we Francji, później przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, by ostatecznie osiedlić się w Los Angeles, gdzie pracuje od ponad 20 lat.Kontynuował produkcję niestandardowych stalowych gitar i skrzypiec z różnymi wykończeniami, łącząc metalowy wygląd gitar z rezonatorami z zardzewiałą i brązową atmosferą porzuconych maszyn.
Billy Gibbons (Billy Gibbons) zaproponował nazwę technologii Rust-O-Matic, James umieścił korpus gitary na rozmieszczeniu komponentów na kilka tygodni, a na koniec wykończył go przezroczystą satynową powłoką.Wiele wzorów i wzorów gitar Trussart jest nadrukowanych na metalowym korpusie (lub na płycie ochronnej lub główce), w tym czaszki i plemienne grafiki lub tekstury skóry krokodyla lub materiałów roślinnych.
Trussart nie jest jedynym francuskim lutnikiem, który w swoich budynkach zastosował metalowe bryły – Loic Le Pape i MeloDuende pojawiali się na tych stronach w przeszłości, choć w przeciwieństwie do Trussarta pozostają we Francji.
Gdzie indziej producenci od czasu do czasu oferują konwencjonalne produkty elektroniczne z niezwykłymi metalicznymi zniekształceniami, takie jak setki Stratów z połowy lat 90. produkowanych przez Fendera z pustymi korpusami z anodyzowanego aluminium.Były niekonwencjonalne gitary z metalem jako rdzeniem, takie jak krótkotrwały SynthAxe w latach 80-tych.Rzeźbiarski korpus z włókna szklanego osadzony jest na odlewanej metalowej obudowie.
Od K&F w latach 40. (w skrócie) do obecnych podstrunnic Vigiera, istnieją również metalowe podstrunnice.Ukończono też niektóre dekoracje, które mogą nadać oryginalnemu, tradycyjnemu drewnianemu elektrycznemu wyglądowi atrakcyjny metaliczny wygląd – na przykład Silver Jet Gretscha z lat 50. ozdobiony błyszczącymi naciągami lub wprowadzony w 1990 r. wariant JS2 modelu Jbanez sygnowany przez Joe Satrianiego.
Oryginalny JS2 został szybko wycofany, ponieważ było oczywiste, że wyprodukowanie chromowanej powłoki zapewniającej bezpieczeństwo jest prawie niemożliwe.Chrom będzie odpadał z ciała i tworzył pęknięcia, co nie jest idealne.Wydaje się, że fabryka Fujigen ukończyła tylko siedem chromowanych gitar JS2 dla Ibaneza, z których trzy zostały przekazane Joe, który musiał przykleić przezroczystą taśmę do luk w swoich ulubionych egzemplarzach, aby zapobiec pękaniu skóry.
Tradycyjnie Fujigen próbował pokryć ciało zanurzając je w roztworze, ale spowodowało to dramatyczną eksplozję.Próbowali powlekania próżniowego, ale gaz wewnątrz drewna został wyczerpany pod wpływem ciśnienia, a chrom zmienił kolor na nikiel.Ponadto pracownicy doznają porażenia prądem podczas próby polerowania gotowego produktu.Ibanez nie miał wyboru i JS2 został anulowany.Jednak później były jeszcze dwie udane limitowane edycje: JS10th w 1998 roku i JS2PRM w 2005 roku.
Ulrich Teuffel od 1995 roku produkuje gitary w południowych Niemczech. Jego model Birdfish nie wygląda jak konwencjonalny instrument muzyczny.Jego aluminiowa rama wykorzystuje tradycyjną koncepcję metalowego okucia i łączy ją w coś, co nie jest tematem.„Ptak” i „ryba” w nazwie to dwa metalowe elementy, które mocują do niego parę drewnianych listew: ptak jest przednią częścią przykręconą.Ryba jest tylną częścią kapsuły kontrolnej.Szyna między nimi mocuje ruchomy podbieracz.
„Z filozoficznego punktu widzenia podoba mi się pomysł wpuszczenia oryginalnych materiałów do mojego studia, zrobienia tu kilku magicznych rzeczy, a potem wreszcie wychodzi gitara” – powiedział Ulrich.„Myślę, że Birdfish to instrument muzyczny, który zapewnia specyficzną podróż każdemu, kto na nim gra. Ponieważ mówi, jak zrobić gitarę”.
Nasza historia kończy się pełnym kołem, wracając do miejsca, w którym zaczęliśmy od oryginalnej gitary z rezonatorem w latach dwudziestych.Gitary zaczerpnięte z tej tradycji zapewniają większość obecnych funkcji metalowych konstrukcji korpusów, takich jak marki takie jak Ashbury, Gretsch, Ozark i Recording King, a także nowoczesne modele Dobro, Regal i National oraz Resophonic, takie jak ule sub w Michigan.
Loic Le Pape to kolejny francuski lutnik specjalizujący się w metalu.Jest dobry w odbudowie starych instrumentów drewnianych ze stalowymi korpusami.
Mike Lewis z Fine Resophonic w Paryżu od 30 lat produkuje gitary z metalowym korpusem.Używa mosiądzu, niemieckiego srebra, a czasem stali.Mike powiedział: „To nie dlatego, że jeden z nich jest lepszy”, ale mają bardzo różne głosy.„Na przykład staromodny etniczny styl 0 jest zawsze mosiądzem, etniczny dwuniciowy lub triolian jest zawsze wykonany ze stali, a większość starych Tricones jest wykonana z niemieckich stopów srebra i niklu. Zapewniają trzy zupełnie różne dźwięki. ”.
Co jest dziś najgorsze i najlepsze w pracy z gitarowym metalem?„Najgorszy scenariusz może mieć miejsce, gdy oddasz gitarę niklowaną, a oni ją zepsują. To się może zdarzyć. Najlepsze jest to, że możesz łatwo tworzyć niestandardowe kształty bez zbyt wielu narzędzi. Kupowanie metalu nie ma żadnych ograniczeń” Mike podsumował z chichotem: „Na przykład brazylijskie instrumenty dęte. Ale kiedy struny są włączone, zawsze jest dobrze. Potrafię grać”.
Guitar.com jest wiodącym autorytetem i źródłem informacji dla wszystkich dziedzin gitarowych na świecie.Zapewniamy spostrzeżenia i spostrzeżenia na temat sprzętu, artystów, technologii i branży gitarowej dla wszystkich gatunków i poziomów umiejętności.
Czas publikacji: 11 maja-2021