La Wilmington-indiĝeno estas la viro faranta tiun ŝajne neeblan laboron - veturante supren kaj malsupren la ŝoke krutan Harris Hill skisalton - kaj ricevas la neĝon perfekta por la grupo de naciaj kaj internaciaj skisaltistoj atendataj en Brattleboro ĉi-semajnfine por la ĉiujara Harris Hill Ski Jump. .
Robinson estas la estro en Mount Snow Resort, kaj li estas pruntedonata al la skipo ĉe Harris Hill dum kelkaj tagoj por pretigi la malsuprajn tri kvaronojn de la salto por la konkurado.
Jason Evans, la majoro-domo de la unika ski-montetinstalaĵo, direktas la skipon kiu iĝas la monteto preta.Li havas nenion krom laŭdo por Robinson.
Robinson startas sian maŝinon, Pisten Bully 600 vinĉkaton, ĉe la pinto de la salto.Malproksime sub li estas la fundo de la salto kaj la parkejo, kiu tenos milojn da spektantoj ĉi tiun sabaton kaj dimanĉon.For flanke estas la Retiriĝaj Herbejoj kaj la Konektikuta Rivero.Evans jam alkroĉis la vinĉon al la ankro sed Robinson, atentemo por sekureco, eliras el la fiakro de la maŝino por kontroli.
Harris Hill-aranĝantoj devas ricevi specialan ŝtatan transportpermesilon por movi la grandan groomer de Okcidenta Dovero al Brattleboro ĉar ĝi estas tiel larĝa, kaj mardo estis la tago.Robinson revenis merkredon, certigante, ke la neĝkovraĵo sur la salto estas unuforma kaj profunda, disvastigita egale al la randoj de la flanktabuloj de la salto.Saltistoj, kiuj vojaĝas je rapideco de ĝis 70 mejloj hore, bezonas antaŭvideblan, eĉ surfacon por surteriĝi.
Male al skivojoj, kiujn Robinson konstruas kun krono, la skisalto devas esti egala, de rando ĝis rando.
Estas 36 gradoj kaj nebula, sed Robinson diras, ke la temperaturo ĵus super frosta faras la neĝon bela kaj glueca — facile pakebla kaj facile translokebla per la tre spurita maŝino.Kelkfoje, suprenirante la krutan deklivon, li eĉ ne bezonas la dratkablon por tiri la maŝinon supren.
La dratkablo estas kiel giganta kateno, certigante ke la maŝino ne falu malsupren de la monteto, aŭ ĝi povas tiri ĝin supren laŭ la vizaĝo de la salto.
Robinson estas perfektisto kaj tre observanto de la ondiĝantaj gradaĵoj de la blanka kovrilo sub li.
La giganta maŝino, kiu estas nomita Mandy May, estas granda ruĝa maŝino kun giganta vinĉo supre, preskaŭ kiel ungego.Antaŭe estas artika plugilo, en la malantaŭo turilo, kiu forlasas la surfacon kiel ŝnuro.Robinson manipulas ilin facile.
La maŝino, dum sia vojaĝo sur Itinero 9 de Monto Neĝo ĝis Brattleboro, prenis iom da vojmalpuraĵo, kaj ĝi eliĝas en la netuŝita neĝo.Robinson diris, ke li zorgos enterigi ĝin.
Kaj Robinson diris, ke li ŝatas la blu-nuancan neĝon, kiun la plugilo sur la groomer senŝeligas la gigantan amason — ĝi havas klorobluan gisaĵon, ĉar ĝi estas neĝo de la urba akvoprovizado de la urbo Brattleboro, kiu estas traktita per kloro."Ni ne havas tion ĉe Monto Neĝo," diris Robinson.
La pinto de la monteto estis kovrita de nebulo malfrue marde posttagmeze, malfaciligante vidi kion Robinson faris per sia granda maŝino.Estas pli facile vidi nokte, li diris, kun la grandaj lumoj sur la tualeto.
La plugilo kreas gigantajn rondajn kolbasojn el neĝo, kaj pied-larĝaj neĝbuloj derompas kaj kaskadas laŭ la kruta vizaĝo de la salto.La tutan tempon, Robinson puŝas neĝon al la randoj, por plenigi la interspacojn sur la malproksimaj randoj.
Ĵaŭdo matene alportis malpezan tegaĵon de glueca malseka neĝo, kaj Evans diris ke lia skipo forigos tiun tutan neĝon permane."Ni ne volas la neĝon. Ĝi ŝanĝas la profilon. Ĝi ne estas plenplena kaj ni volas belan malmolan surfacon," diris Evans, rimarkante, ke la supermalvarmaj temperaturoj prognozitaj por ĵaŭdo nokte kaj precipe vendredo nokte, kiam temperaturoj antaŭvidas al. iri sub nulo, estos perfekta por teni la salton preta por la saltantoj.
La spektantoj?Eble iom malpli perfekta por ili, Evans konfesis, kvankam temperaturoj estas atenditaj varmiĝi sabaton posttagmeze kaj eĉ pli dimanĉe, la dua tago de konkuro.
La skipo de Evans metos la finajn tuŝojn sur la supran parton de la skisalto - ne atingita de la peza preparmaŝino - kaj ŝpruciĝos akvon sur ĝin tiel ke ĝi estu "kiel bloko de glacio", diris Evans.
Robinson laboris por Mount Snow Resort dum totalo de 21 jaroj, same kiel kvin jarojn ĉe Stratton Monto kaj Heavenly Ski Resort en Kalifornio.
Ĉe Monto-Neĝo, Robinson kontrolas skipon de proksimume 10, sed li estas la nura unu por funkciigi la "vinĉkaton-" dresiston de Mount Snow.Ĉe la skiregiono, ĝi estas uzata sur la ekstreme krutaj skiejoj de la feriejo, kiuj estas ie ajn de 45 ĝis 60 gradoj.Male al Harris Hill, foje Robinson devas alkroĉi la vinĉon al arbo - "se ĝi estas sufiĉe granda" - kaj en aliaj lokoj ekzistas establitaj ankroj por la vinĉo.
“Mi pensas, ke ĉi tie ne estas tiom da neĝo kiom Jason pensas,” diris Robinson, dum li puŝis tunojn da neĝo al la fundo de la salto.
La neĝo estis farita fare de Evans - iama profesia neĝtabulisto-fariĝinta-Harris Hill-guruo - semajnon aŭ tiel pli frue, donante al la neĝo tempon ekloĝi kaj "stariĝi", kiel Evans diris.
La du viroj konas unu la alian tre bone: Robinson preparis Harris Hill preskaŭ tiel longe kiel Evans kaj lia skipo de Evans Construction preparis la monteton por la okazaĵo.Evans ankaŭ prizorgas la duonpipon de Mount Snow.
Li kreskis en Dummerston, iris al Brattleboro Union High School, kaj sekvis Keene State College por unu semestro antaŭ ol la sirenvoko de neĝtabulado estis tro forta por rezisti.
Dum la venontaj 10 jaroj, Evans konkuris sur alta nivelo en la monda neĝtabuladcirkvito, gajnante multajn premiojn, sed ĉiam maltrafante la Olimpikojn, li diris, pro tempigo.Li ŝanĝis al neĝtabula kruco post pluraj jaroj konkurantaj en la duonpipo, kaj poste revenis hejmen por eltrovi kion li volis fari kun sia vivo kaj gajni porvivaĵon.
Evans kaj skipo komencas laboron sur la monteto kaj skisalto post la Novjaro, kaj li diras ke necesas proksimume tri semajnoj por pretigi aĵojn.
Ĉi-jare, lia skipo devis konstrui entute 800 futojn da novaj flanktabuloj, kiuj skizas ambaŭ flankojn de la salto, kiu longas proksimume 400 futojn.Ili uzis ondmetalon sur la supra parto, kaj premtraktitan lignon sur la fundo, por minimumigi putron, ĉar la flanktabuloj restas modloko tutjare.
Evans kaj lia skipo "blovis neĝon" dum kvin noktoj, komencante en malfrua januaro, uzante kompresoron sur prunto de Monto Neĝo por krei gigantajn amasojn.Estas tasko de Robinson disvastigi ĝin — kiel neĝa frosto sur giganta, tre kruta, kuko.
Se vi ŝatus lasi komenton (aŭ konsilon aŭ demandon) pri ĉi tiu rakonto kun la redaktistoj, bonvolu retpoŝti nin.Ni bonvenigas ankaŭ leterojn al la redaktoro por publikigo;vi povas fari tion plenigante nian leterformularon kaj sendante ĝin al la redakcio.
Afiŝtempo: Feb-24-2020